Ulica Braće Ribnikar u Novom Sadu nalazi se u naselju Grbavica.
Dugo vremena panoramu ove ulice činile su prizemne kuće, uglavnom iz perioda prve polovine 20. veka, da bi početkom 21. veka ustupile mesto modernim višespratnicama.
Kako bi se prilagodila novim potrebama stanara, ali i čitavog grada, značajna rekonstrukcija ove ulice izvršena je tokom 2008. godine.
Izgradnja nove saobraćajnice trajala je puna dva meseca, a tada su urađene četiri saobraćajne trake, zamenjena je komunalna infrastruktura, biciklističke i pešačke staze, parkinzi i postavljena nova javna rasveta. Osim toga, na raskrsnici sa Futoškom ulicom postavljen je semafor.
Na samom početku ulice, ušuškana u senci krošnji drveća i zelenila nalazi se malena benzinska stanica.
Sada već davne 1964. godine u ovoj ulici izgrađena je Srednja škola „Đorđe Zličić“.
Tridesetak godina kasnije, odnosno 1995. godine, škola će promeniti naziv u Tehnička škola „Jovan Vukanović“, da bi od 1. septembra 2009. godine ponela svoj današnji naziv „Mileva Marić Ajnštajn“.
Ova škola ima 87 odeljenja i oko 2000 učenika, zbog čega spada u najsloženije i najveće, a po mnogima i najorganizovanije srednje škole u Srbiji.
Nastava u ovoj školi se odvija u dva objekta, u Ulici Braće Ribnikar 40 i u Ulici Gagarinovoj 1.
Odmah pored ove, nalazi se i škola za osnovno i srednje obrazovanje „Milan Petrović“.
Začeci ove ustanove sežu u davnu 1932. godinu, više puta je menjala adresu, da bi se tek 1969. godine, sa izgradnjom novog, namenski građenog, objekta konačno skućila u Ulici Braće Ribnikar 32.
Danas ŠOSO „Milan Petrović” broji oko 1500 neposrednih učenika i korisnika programa socijalne zaštite i oko 500 posrednih korisnika u inkluzivnom obrazovanju kojima pružaju dodatnu podršku.
Imaju više od 500 zaposlenih koje čine defektolozi svih profila, učitelji, stručni saradnici, predmetni nastavnici, nastavnici praktične nastave, lekari, zdravstveni i socijalni radnici, tehnički i administrativni radnici, a programe realizuju na dvadeset lokacija u Novom Sadu.
Jedna od specifičnosti Ulice Braće Ribnikar je i veliki broj mesta gde se može pojesti „nešto na brzaka“.
Zbog velikog broja firmi koje se nalaze u neposrednoj blizini i u samoj ulici, ovde se nalazi veliki broj kioska brze hrane, restorana sa dnevnim menijem, kao i nekoliko pekara, a u kojima može da se dobro klopa. Cene su uglavnom pristupačne i prilagođene za svačiji džep.
Takođe, u Ulici Braće Ribnikar nalazi se i Društvo književnika Vojvodine.
Društvo književnika Vojvodine je asocijacija vojvođanskih i pisaca uopšte koji stvaraju na srpskom i jezicima AP Vojvodine i Republike Srbije.
Društvo je formirano prvo kao sekcija Udruženja književnika Srbije 1966. godine, a zatim kao samostalna organizacija 1976. godine pod imenom Društvo književnika i književnih prevodilaca Vojvodine.
Sedište Društva književnika Vojvodine nalazi se u Ulici Braće Ribnikar 5.
Priču o Ulici Braće Ribnikar ne možemo završiti bez da napišemo par redaka o dva brata, veterana balkanskih ratova i heroja Prvog svetskog rata, po kojima je ulica i dobila ime.
Sudbina je htela da obojica umru dan za danom, Darko 31. avgusta, a Vladislav od zadobijenih rana 1. septembra 1914. godine.
Naime, rezervnog kapetana prve klase, osnivača i prvog urednika lista „Politika“ Vladislava Ribnikara tokom borbi oko Petrine stene pogodilo je artiljerijsko zrno. Svoju četu hrabri kapetan je predvodio u šest juriša, ali – u sedmom je pao, smrtno pogođen u trbuh.
Oficiri i vojnici gledali su sa suzama u očima dok je od zadobijenih rana tri dana umirao ovaj borac, ranjenik sa Jedrena.
Čim je dobio vest da mu je stariji brat Vladislav smrtno ranjen na Petrinoj steni, kapetan Darko Ribnikar napustio je Belu Crkvu sa desetinom svojih vojnika i stigao do pod Petrinu stenu, gde su ga u selu Šljivovi, sa severne strane Petrine stene, smrtno sasekli rafali iz nemačkog mitraljeza. Sahranjen je već narednog dana.
Kapetan prve klase, Vladislav Ribnikar, junak i heroj borbi na Petrinoj steni, umro je već sutradan potom i ne znajući da mu je mlađi brat Darko poginuo na petsto metara od njegovog položaja na Petrasu i da je već sahranjen u Beloj Crkvi.
Vest o njihovoj pogibiji odjeknula je Beogradom
Nedelju dana po njihovoj smrti, Isidora Sekulić piše potresan članak. “ – Prekjuče je kroz telefon zapištala jedna od najcrnjih vesti. – Obojica, obojica! Obadva brata Ribnikara! Ta crna vest mi je kao, kao kakva oštra crna žica, rasekla mozak i srce na dva dela. I dok su u jednoj polovini ranjenog mozga i srca pištali bol i ogorčenje: Otadžbino, zar si takva majka! U drugoj polovini ranjenog mozga i srca su kliktali sreća i ponos: Otadžbino, hvala ti što si takva majka! Je l dosta?“
Njima u čast zapisala je i stihove:
„Obadva brata
U obadva rata bili
Obadva brata
U obadva rata ranjeni
Jel’ dosta
Obadva brata
U treći rat pošli
Obadva brata
Iz trećeg rata nisu došli.“
Ukoliko imate zanimljivu priču o nekoj od novosadskih ulica koju biste želeli da podelite, pišite nam na gradskeinfo@gmail.com sa naznakom Moja ulica.
Nekadašnja ulica novosadskih zanatlija: Šafarikova ulica (FOTO/VIDEO)
Preuzmite android aplikaciju.
