Novi Sad je oduvek bio grad koji je obeležio bar deo života dobroj većini umetnika, da li kao mirna oaza, utočište, rodno mesto ili jednostavno inspiracija.
Šarm Novog Sada je nešto što se ne da lako opisati, ali zato uvek možemo dočarati njegove velikane. Ovog puta za značajnog umetničkog žitelja biramo nekadašnjeg slikara i scenografa Stevana Maksimovića.
Stevan Maksimović bio je jedan od značajnih imena srpske likovne scene 20. veka, a istakao se takođe i brojnim drugim kvalitetima.
Maksimović je rođen u Novom Sadu, 1910. godine. Bio je slikar i scenograf koji je aktivno stvarao i radio u oblasti kulture nakon Drugog Svetskog rata.
Zanimljivost je što ovog našeg, novosadskog slikara i scenografa, slikarstvo vremenom zainteresovalo. Kao mladić sa svojih 19 godina, zaposlio se kao državni službenik u tadašnjoj Dunavskoj banovini i tu radio sve do 1941. godine, kada je Dunavska banovina prestala sa radom.
Na umetnost ga je nadahnuo slikar Milenko Šerban. Inače Milenko Šerban je slikar i scenograf koji je poreklom iz Čerevića, ali je tridesetih godina radio kao scenograf za Srpsko narodno pozorište, ali i za tadašnje Narodno pozorište Dunavske banovine – koje je postojalo svega nekoliko godina, zvanično od 1936. do 1941.
Ne znamo da li je Dunavska banovina bila mesto njihovog susreta i da li su tu otpočeli svoje slikarsko prijateljstvo, ali se zna da je sredinom tridesetih godina prošloga veka Stevan Maksimović uzimao svoje prve slikarske časove upravo kod Milenka Šerbana.
Sa druge strane obojica su se bavili slikarstvom i scenografijom, čak je Maksimović pod uticajem Šerbana slikao portrete i pejzaže, mada kasnije napušta Šerbanov ekspresinističko – realistički pristup i uvodi novine u svoje radove. Tih godina pod Šerbenovim uticajem nastale su slike: „Predeo iz Fruške Gore I“, „Predeo iz Fruške Gore II“, „Portret muškarca za stolom“…
Početkom 40-ih godina Stevan Maksimović slika još nekoliko svojih čuvenih dela poput: „Autoportret“, „Portret Boška Petrovića“, „Autoportret sa šeširom“, a zvanično posle Drugog svetskog rata odlučuje se da zaokruži svoje likovno obrazovanje i da diplomira na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1950. godine.
Nakon završene akademije opet se aktivno vraća svom rodnom gradu i sem slikarskog posla, počinje da radi kao scenograf u Srpskom narodnom pozorištu. Njegova umetnička nadahnuća i likovna umeća uspela su da dočaraju scene nekih od najvažnijih baleta, opera i dramskih predstava. Značajan je njegov debi sa predstavom Dundo Maroje.
Stevan Maksimović radio je u Srpskom narodnom pozorištu 30 godina, a za to vreme, stoji na sajtu Srpskog narodnog pozorišta, uradio je scenografiju za preko 100 pozorišnih dela. Takođe, navodi se na sajtu SNP-a, da je Maksimović u periodu od 1966. do 1971. držao časove iz istorije umetnosti, u tadašnjem Dramskom studiju SNP-a.
50-ih godina Maksimović menja slikarski pravac, unosi novine u svoja pređašnja dela i na delima nastalih u ovom periodu uočava se igra geometrijskim oblicima, poput dela „Na vodi“, „Dečak sa pticom“ iz 1958. godine, „Stari san“ iz 1966. godine.
Tokom 70ih godina napušta skroz poetski odnos prema motivima u slikarstvu, koje je nasledio od Šerbana, kako se navodi u publikaciji knjige „Sedam umetnika paralele slikarstva i tapaserije“.
Maksimović je ostao legendarno ime u likovnim i umetničkim krugovima.
Tokom svog životnog veka od 92 godine, ovaj slikar bio član Udruženja likovnih umetnika Srbije, član Udruženja likovnih umetnika Vojvodine, jedan od osnivača likovnih kolonija po Vojvodini. Učestvovao je na brojnim izložbama tokom svog života, a nakon njegove smrti 2002. godine česti su pomeni i izložbe ovog velikana u našem gradu, ali i širom naše ravnice.
Njegov likovni doprinos i značaj jeste ono što je utkano u Novi Sad, u grad čiji je stanovnik bio, veliki stvaralac i umetnik, Stevan Maksimović.
Pogledajte ispod video sa fotografijama slika koje je naslikao Stevan Maksimović.
Preuzmite android aplikaciju.
