Hadžićev književni i naučni rad je obiman. Osim pravom, bavio se i poezijom, prevođenjem, istorijom, filologijom. Jovan Hadžić je bio učenik Lukijana Mušickog i njegov nastavljač.
Javlja se u poeziji prvi put sa pesmom: „Odziv mladoga srpskog duhana na glas harfe šišatovačke“. Kao pesnik on je na prelazu starog klasicizma L. Mušickog ka novijim pesničkim stremljenjima čiji su podsticaji dopirali iz nemačke književnosti i naše narodne poezije.
Po ugledu na svog učitelja, Hadžić je pisao ode u slavu istaknutih savremenika, rodoljubive, didaktičke pesme, pokazivao i veliko interesovanje za političku i epsku poeziju. U njegovim političkim pesmama javlja se osećaj za prigodno, javno, aktuelno, tako da pesme dobijaju izrazito lični ton.
Pošto je bio aktivni učesnik političke scene, on o svemu govori otvoreno i angažovano. Njegova poznata epska pesma napisana u heksametru je „Prvi prelazak Crnog Đorđa iz Srbije u Srem“. Karađorđe je predmet i njegovog glavnog istoriografskog dela „Ustanak srpski, pod Crnim Đorđem“ (1862).
Ono što je posebno interesantno jeste to da je Hadžić bio prethodnik J. J. Zmaja, jer neke njegove rodoljubive i didaktičke pesme podsećaju na Zmajeve (Zora je, Glas Srbina 1830 i dr). U svojoj poeziji se dosta ugledao i na narodnu poeziju, tako da je u isto vreme bio prethodnik kako J. J. Zmaja tako i B. Radičevića. Zato ga Jovan Deretić u svojoj „Istoriji srpske književnosti“ smatra „Zmajevim prvim pesničkim učiteljem“.
Jovan Hadžić se bavio i prevodilačkom delatnošću. Prevodio je dela antičke i moderne klasične tradicije: Homera, Vergilija, Horacija, Šilera, Getea i mnogih drugih. Preveo je delove iz Ilijade u desetercu, a Horacijevu „Pesničku umetnost“ preveo je u dva metra, naporedo, u metru originala i u epskom desetercu. Upravo iz toga vidimo da je njegovo interesovanje bilo raznovrsno i svestrano.
Hadžić je bio redaktor prvog Srpskog Građanskog zakonika koji je donet 1844. godine, a uz njega sastavio više pratećih zakona i zakonskih akata.
Preuzmite android aplikaciju.
