Matija Ban (Petrovo Selo kod Dubrovnika, 16. decembar 1818 — Beograd, 1/14. mart 1903) bio je srpski profesor, političar i diplomata i jedan od najpoznatijih predstavnika nacionalnog pokreta Srba u Dubrovniku.
Školovao su u Dubrovniku, gde je završio gimnaziju, filozofske i pedagoške nauke. Radio je prvo kao pisar u jednoj advokatskoj kancelariji, a potom u katastru u Dubrovniku. Proveo je nekoliko godina na Istoku, na ostrvu u carigradskoj okolini, Carigradu i Brusi, povremeno podučavajući druge, učeći i sam, a povremeno je živeo na svom imanju u Anadoliji.
Godine 1844. došao je u Beograd, gde postaje vaspitač kćeri kneza Aleksandra Karađorđevića. Bio je šef pres-biroa i vodio je poslove nacionalne propagande i član Srpske kraljevske akademije, a u isto vreme jedan od najplodnijih srpskih pisaca.
Srpska vlada ga često upotrebljava u diplomatskim misijama.
Pisao je drame u duhu klasicizma i tragedije u stihu i smatra se jednim od najplodnijih srpskih dramskih pisaca; poznate su i njegove pedagoške rasprave. Njegove najpoznatije drame su: Merima, Smrt Uroša V, Kralj Vukašin, Knez Nikola Zrinjski, Jan Hus i mnoge druge, čije su teme iz slovenske i naročito srpske istorije.
Po njegovom imanju i kući jedan deo Beograda nosi naziv Banovo Brdo.
Jelena Lazarević: Biser srpske srednjovekovne duhovnosti i pismenosti
Preuzmite android aplikaciju.
