Tanurdžićeva palata je jedina stanarska zgrada u ulici Modene. Iako postoje dva ulaza u zgradu, sa kućnim brojevima 1 i 3, zgrada je zapravo jedna celina, spojena sa unutrašnje strane zajedničkim terasama.
Građena je od 1934. do 1936. godine po nalogu trgovca Nikole Tanurdžića, u stilu moderne.
Prethodno se na ovom mestu nalazilo nekoliko kuća koje su pripadale Glavnoj ulici (Zmaj Jovinoj), a među njima i spratna kuća, u čijem se prizemlju nalazila tada poznata novosadska pivnica „Minhen“.
Kuća u kojoj se nalazila pivnica „Minhen“ je potom srušena, uz veliko negodovanje Novosađana, kako bi se oslobodio plac za novogradnju.
Za potrebe gradnje zgrade Nikola Tanurdžić nije štedeo.
Najpre je visokom ponudom na licitaciji za plac na kojem se nalazila pivnica „Minhen“ obeshrabrio potencijalne konkurente.
Zatim je 1930-tih raspisao međunarodni konkurs za idejno arhitektonsko rešenje nove zgrade, na koji se prijavilo čak 400 arhitekata, a čast je pripala Đorđu Tabakoviću, već tada poznatom novosadskom arhitekti.
Nakon izabranog rešenja, Tanurdžić i Tabaković su posetili više evropskih gradova, kako bi se što više upoznali sa arhitektonskim stilovima koji su u to vreme bili aktuelni i tada modernim tehnikama gradnje.
Priča se da je opeka koja je korišćena u gradnji A kvaliteta, uvezena čak iz Beča.
O kvalitetu materijala od kojih je zgrada podignuta, zvučnoj i toplotnoj izolaciji i današnji stanari su spremni da posvedoče.
Jedni od prvih liftova u Novom Sadu ugrađeni su upravo u ovu zgradu. O kakvom luksuzu za ono vreme je reč, govori podatak da je svaki od liftova imao jednog zaposlenog, koji je stanare „vozio“ do željenog sprata, jer je to tada bila inovacija, pa većina stanara nije bila dovoljno hrabra da se sama vozi liftom. Danas je u funkciji samo jedan od liftova.
U prizemlju zgrade izgrađeno je 14 lokala i, u to vreme najsavremeniji bioskop Rex sa 700 sedišta.
Pred početak Drugog svetskog rata, 1939. godine, Nikola Tanurdžić se odlučio da Palatu proširi izgradnjom savremenog hotela Rex, takođe po projektu Đorđa Tabakovića.
Hotel koji je Tanurdžić dozidao baš pred početak Drugog svetskog rata bio je za svoje vreme veoma moderan.
U njemu je bilo sprovedeno centralno grejanje, u sobama su postojali telefoni i radio aparati, kao i druge luksuzne pogodnosti.
Dogradnja je trajala do 1941. godine, na strani ulice Ilije Ognjanovića, a kako se završetak radova poklopio sa početkom rata, prvi „gosti“ novoizgrađenog hotela bili su okupatori, koji su ga koristili za smeštaj svojih oficira.
Poslednji građevinski radovi na proširenju zgrade izvršeni su 1981. godine, kada je Grad, zbog manjka turističkih smeštajnih kapaciteta, uz prostor (sada) Hotela „Putnik“ dozidao još jedan deo.
Inače, u vreme kada je Tanurdžićeva palata izgrađena, bila je prva petospratnica u gradu, pa je predstavljala pravu atrakciju.
Malo je poznato da je nakon završetka izgradnje postojeće zgrade odmah preko puta započeta i izgradnja zgrade „blizanca“.
Prostor sa druge strane ulice, a u kojem se danas nalaze kafići, restorani i prodavnice, zapravo je prizemlje planiranog objekta.
Prema projektu, bilo je planirano da dve zgrade budu spojene mostom sa staklenom kupolom, po ugledu na već postojeća arhitektonska rešenja u svetskim metropolama.
Tanurdžićeva palata i danas dominira centralnim gradskim jezgrom, iako više nije ni najmodernija, ni najviša stambena zgrada. Zbog lokacije i površine koju zauzima, vrlo često se može naći na fotografijama Novog Sada.
Preuzmite android aplikaciju.
