„Naša Oluja nikada ne prestaje…!“
Nakon dve i po decenije od završetka etnocidne vojne operacije hrvatskih oružanih snaga protiv Republike Srpske Krajine i srpskog etniciteta na datim prostorima, pomenuta „krilatica“ jedan je od najvidljivijih znamenja u tzv. „uličnoj umetnosti“, odnosno u okvirima natpisa i „murala“ na stambenim i javnim objektima mnogih gradskih i seoskih naselja u Republici Hrvatskoj.
Takođe, „Oluja“ predstavlja svakodnevnu i neizbežnu temu gotovo svih štampanih i elektronskih medija u Hrvatskoj, posebno televizijskih i to onih koji se emituju na frekvencijama nacionalnog ili javnoservisnog statusa.
Prosvetno-kulturna politika i kolektivno vaspitanje omladine, u potpunosti su prožeti načelima shvatanja nacionalne inteligencije da su se oružane akcije „Bljesak“ i „Oluja“, kao i celokupan angažman hrvatskih političkih i vojnih elita u Ratovima iz devedesetih godina, ali i u Drugom svetskom ratu, otelotvorili u postament afirmacije hrvatskog duhovnog i identitetskog karaktera.
Uspomene na tzv. „Domovinski rat“ još uvek su veoma izražene u kolektivnoj svesti hrvatskog naroda.
Uspomene na tzv. „Domovinski rat“, kao i na ratovanje ustaške Nezavisne Države Hrvatske u savezu sa osovinskim silama u Drugom svetskom ratu, još uvek su veoma izražene u kolektivnoj svesti hrvatskog naroda.
Na pomenute načine, rat je postao centralna tema interesovanja javnosti u Hrvatskoj, ali i poseban segment, odnosno „potporni stub“ hrvatskog nacionalnog identiteta.
Navedeni segment datog identiteta umnogome je doprineo formiranju opšte prihvaćenog i preovlađujućeg narativa (čak i u međunarodnim razmerama) da je Hrvatska iz navedenih ratova izašla istovremeno „i kao žrtva, i kao pobednik“.
Žalosnu stvarnost predstavlja činjenica da je gotovo nemoguće duhovno intervenisati u cilju izmene strukture, na taj način stvorenog narativa zasnovanog na sinkreciji uloge Žrtve i Pobednika u mentalnom i karakternom profilu jednog naciona.
Razume se, ukoliko je takva intervencija uopšte i potrebna, odnosno ukoliko se navedeni narativ zasniva na potpuno iskrivljenim istorijskim i sociološkim činjenicama ili, jednostavno, na golim lažima i nezapamćenim zločinima.
U mentalnom sklopu hrvatskog etničkog kolektiviteta, istorijat vojnih akcija hrvatskih oružanih snaga iz 1995. godine, poznatih pod „kodnim“ imenom „Oluja“, odavno je prevazišao snagu duhovne nadgradnje kojima je „oplemenjen“ identitetski profil pomenutog nacionalnog korpusa, da bi se sveobuhvatnim metodama opštedruštvene politike indoktrinacije, transformisao u svojevrsnu legendu o „grandioznoj pobedi hiljadugodišnjeg sna“ svih Hrvata u borbi za pravo na nacionalnu slobodu i državnu nezavisnost.
Šta je uslovilo ovaj narativ?
U vekovima geneze hrvatskog nacionalnog identiteta (od sredine XIX do prvih decenija XX stoleća), hrvatske političke elite i inteligencija, gotovo unisono (upotrebom različitih metoda), „srpsko pitanje“ (pitanje opstanka ili položaja srpskog naroda) na prostorima tzv. „hrvatskih zemalja“ (prema tim shvatanjima, to su sve južnoslovenske zemlje zapadno od reke Drine i severno od reka Save i Dunava), predstavljale su kao „remetilački faktor“ u procesima stvaranja samostalne i suverene hrvatske države.
Upravo dato pitanje, samo primenom različitih ideoloških teorija i njihovih metodologija, navedene elite postavile su u fundamentalnu tačku mobilisanja hrvatskog kolektiviteta u duhovno-identitetskom pogledu.
Osnova za pogromsku i zločinačku politiku.
Takve postavke izgradnje identiteta postale su osnova za pogromsku i zločinačku politiku ekstremnih, često desničarskih elemenata na hrvatskoj političkoj sceni, od „starčevićevsko-frankovačkog“ pogroma nad Srbima na prelomu XIX i prošlog stoleća, preko Pavelićevog genocida u NDH, pa sve do Tuđmanovog etnocida, koji je doživeo vrhunac od 1. maja, preko 4. avgusta do oktobra 1995. godine u operacijama „Bljesak“, „Oluja“ i „Južni potez“, kada je sa prostora RSK i Bosanske krajine u Republici Srpskoj proterano 250.000 stanovnika srpske nacionalnosti, dok je ubijeno oko 3000 civila, koji su bili oba pola i svih starosnih grupa.
Komesarijat za izbeglice i migracije kontinuirano radi kako na stambenom zbrinjavanju tako i ekonomskom osnaživanju izbeglica i interno raseljenih lica.
Pošto pomenute elite nisu uspele da masovni zločin predstave kao pokretački faktor u konačnom oblikovanju nacionalnog identiteta, koji bi na opisani način bio prepoznat od strane hrvatskog kolektiviteta, kao „nacionalni ideal ili interes“, a zbog „deficita“ u kolektivnoj svesti o zajedničkoj „herojskoj, romantičarskoj prošlosti“ svih slojeva hrvatskog društva, narativom o operaciji Oluja, hrvatskim političkim i duhovnim elitama pošlo je za rukom da identitetskim nedorečenostima u nacionalnoj svesti hrvatskog naroda, konačno pribave onaj preko potrebni „profil pobedničkog mentalitata“ u hrvatskom nacionalnom identitetu.
U navedenoj tezi nalaze se i razlozi zbog čega je ovo „Oluja koja ne prolazi“.
Jedino, tvorcima pomenutog narativa niko nije uspeo da objasni da se „pobeda“ ili „žrtva“ u mentalitetu i identitetu određene nacije nikako ne gradi na tragediji i tuzi bilo koje zajednice ili bilo kojeg čoveka, kao jedinke u svetu, već postulate identiteta sopstvenog naroda, njegova elita mora da stvara, prvenstveno na idealima milosrđa i humanosti svoga bića.
Prethodni autorski tekst Ognjena Karanovića o Nikoli Tesli, možete pročitati ovde.
Autor: Ognjen Karanović
Stavovi izneti u ovom tekstu su autorovi i moguće je da isti ne predstavljaju stavove naše redakcije.
Preuzmite android aplikaciju.
