Odmah posle okončanja razaranja Srbije iz 1999. godine politički Zapad uputio je poruku srpskom narodu u kojoj je zamolio sve preživele u našoj državi da taj zločin što pre zaborave.
Ta molba bila je potkrepljena tvrdnjom da su i druge, međusobno suprotstavljene zemlje, posebno velike sile (poput Francuske i Nemačke), nakon završetka ratova pronalazile snagu i razloge za prevazilaženjem uzroka i posledica tih sukoba. Uz konstataciju da je srpski narod u celini, valjda kolektivno mentalno poremećen, „prizivao NATO bombe“, politički Zapad preporučio nam je formulu za „ozdravljenje“.
Ta formula odnosila se na nedokazivu tezu prema kojoj je bilo potrebno da srpski narod „okrene leđa svojoj bližoj i daljoj prošlosti“, kako bi mu neka srećnija budućnost bila obezbeđena. Navedena teza da „nakon ratova, međusobno zaraćeni narodi i države nastavljaju da sarađuju u miru“, bez opterećenja iz prošlosti, svakako je moguća i tačna, ali samo onda kada su ti ratovi uistinu i okončani, a uzroci njihovih izbijanja sanirani.
Međutim, postavljamo razumno pitanje, na koji način bismo mogli da realizujemo tu „molbu“ kolektivnog Zapada, ukoliko se složimo da posledice agresije iz 1999. godine nisu ni izbliza sanirane, a da „produženi, biološki rat protiv srpskog naroda“ još uvek traje.
Da bismo bili u prilici da shvatimo ovaj komentar potrebno je da prethodno razumemo šta se to dogodilo pre skoro 25 godina. Za 78 dana, koliko je trajalo bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije 1999. godine, avioni NATO izbacili su oko 30 hiljada tona razornih projektila, bombi i raketa na građane Srbije. Izručili su i 15 tona osiromašenog uranijuma. Ovom municijom pogođeni su ciljevi u južnoj srpskoj pokrajini, odnosno na Kosovu i Metohiji, kao i na jugu Srbije. Kada je reč o ljudskim žrtvama, posledice agresije NATO zaista su stravične.
Savezna Republika Jugoslavija izgubila je 2500 svojih građana, koji su smrtno stradali, dok je njih 6000 bilo teže ili lakše ranjeno. Materijalna šteta procenjena je na nekoliko desetina milijardi američkih dolara. Kada to kažemo, mislimo samo na objekte i nepokretnu imovinu, koja je neposredno stradala od posledica bombardovanja. Ni danas, četvrt veka posle NATO agresije ne možemo da pružimo kompletne podatake o tome na koje načine je bombardovanje uticalo na zdravlje ljudi.
Međutim, to ne znači da ne raspolažemo egzaktnim podacima. Oni i te kako postoje i veoma su sumorni, zastrašujući. Uzmimo za primer sudbinu osam radnika JP „Vodovod“ iz Vranja, koji su nakon bombardovanja televizijskog releja Radio-televizije Srbije na brdu Pljačkovica, pored Vranja, radili na asanaciji terena u periodu manjem od mesec dana.
Pljačkovica je bombardovana municijom sa osiromašenim uranijumom, što je pouzdano i nesumnjivo dokazano. Mioslav Jović, radnik JP „Vodovoda“, bio je prva žrtva, koja je pet godina nakon izlaganja dejstvu osiromašenog uranijuma, dakle već 2004. godine, preminula od karcinoma pluća. Kada je preminuo Mioslav je imao 52 godine. Posle njega, od posledica karcinoma debelog creva preminulo je još šest radnika, koji su 1999. godine obavljali svoje radne zadatke na brdu Pljačkovica.
Preživeo je samo radnik Stojan Stojšić koji se i danas leči od karcinoma debelog creva. Imamo i još pouzdanija svedočenja o užasima produkovanim upotrebljavanjem nedozvoljenih, hemijskih i bioloških otrova, koji su bačeni na srpski narod i građane Srbije, te mračne i prelomne 1999. godine. Upravo u godinama kada su prve žrtve bombardovanja municijom sa osiromašenim uranijomom i drugim toksičnim materijama počele da umiru, u zloglasnom, antisrpskom Haškom tribunalu, nelegalnom kvazisudu napravljenom kako bi politički Zapad bio u prilici da u montiranim pravosudnim postupcima protiv državnog i vojnog rukovodstva svih srpskih zemalja opravda svoju zločinačku ulogu u procesima razbijanja druge Jugoslavije i jedinstva srpskog etničkog i kulturnog prostora posle 1991. godine, odvijala se zanimljiva rasprava.
Privremeno zatočene vođe albanskih terorista iz tzv. Oslobodilačke vojske Kosova (Ramuš Haradinaj, Fatmir Ljimaj i drugi – svi oslobođeni od optužbi za ratne zločine ili proglašeni nevinima), saveznice Sjedinjenih Američkih Država i NATO pre, u toku i nakon agresije na Srbiju iz 1999. godine, zabrinuto i sasvim opravdano, odnosno argumentovano raspitivale su se kod, takođe zatočenih visokih srpskih oficira, poput generala Nebojše Pavkovića i generala Vladimira Lazarevića, o njihovim saznanjima u vezi sa posledicama bombardovanja municijom sa osiromašenim uranijomom naselja sa albanskom etničkom većinom u južnoj srpskoj pokrajini.
Pokazivali su im mape albanskih sela, ruralnih područja, koja su pet puta intenzivnije bombardovana u odnosu na ostatak teritorije Srbije.
Srpskim herojima i mučenicima u NATO kazamatu Haškog tribunala svedočili su o pravoj epidemiji, pošasti malignih oboljenja u okvirima albanske populacije u različitim delovima Kosova i Metohije, poput Drenice, koja je dominantno, zapravo stoprocentno etnička sredina albanske nacionalne zajednice na Kosmetu. Ne postoje egzaktni podaci o broju obolelih i preminulih ljudi od malignih oboljenja u albanskoj populaciji na Kosmetu. Jednostavno, albanske separatističke vlasti iz tzv. Privremenih prištinskih institucija prikrivaju te podatke. Procene govore o hiljadama umrlih.
(nastaviće se)
Autor: Ognjen Karanović, istoričar, CZDS
Stavovi izneti u ovom tekstu su autorovi i moguće je da isti ne predstavljaju stavove naše redakcije.
Prethodni autorski tekst Ognjena Karanovića možete pročitati ovde:
Ognjen Karanović: Zelenski u pohodu na Ukrajinsku pravoslavnu crkvu (V deo)
Preuzmite android aplikaciju.
