Nakon masovnog oboljevanja i umiranja italijanskih vojnika iz kontigenta KFOR, koji su u prvih deset godina posle NATO agresije bili raspoređeni u Metohiji, porodice žrtava medijima su saopštile da su ti vojnici boravili u područjima koja su bila izložena dejstvu municije sa osiromašenim uranijumom. Pokrenuti su sudski procesi protiv italijanskih vlasti.
Tada je otkriveno da su umirali i italijanski vojnici, koji su bili raspoređeni u službi SFOR u okviru mirovne misije u Bosni i Hercegovini nakon Dejtonskog sporazuma 1995. godine. Avijacija NATO prvi put je upotrebila osiromašeni uranijum u vreme bombardovanja Republike Srpske, posebno srpskih naselja u okolini Sarajeva i u istočnoj Srpskoj, u kasno leto 1995. godine. Zastupajući interese italijanskih vojnika u pravosudnim procesima u Italiji, advokat Anđelo Fiore Tartalja uspeo je da „dobije“ 181 pravnosnažnu presudu u korist svojih klijenata, uz odštetu od 700 hiljada do milion evra.
U toku postupaka utvrđeno je da je od različitih tumora obolelo 7600 vojnika iz Italije, dok je njih 400 i preminulo. Međutim, ove presude nikada nisu u potpunosti realizovane. Na osnovu intervencija izvršnih i zakonodavnih vlasti u Italiji presude su pravno obesnažene upotrebom različitih pravno-političkih „mehanizama“.
Jedan od „mehanizama“ bio je i zakonski propis prema kom presude nije bilo moguće realizovati iz razloga što su se počinjeni zločini dogodili na teritorijama drugih država (Bosne i Hercegovine i Srbije ili kako oni tvrde „Kosova*“).
Opisanim kvazipravnim marifetlucima pribegle su i vlade drugih zemalja članica NATO, čiji su građani nameravali da pokrenu postupke za utvrđivanje istine u vezi sa oboljevanjem njihovih vojnika od malignih bolesti nakon boravka u mirovnim misijama u BiH i na Kosmetu. Saznanje da su pripadnici oružanih snaga SAD u toku boravka u okviru misije KFOR na Kosmetu nosili zaštitnu opremu (skafandere), te da im je bilo zabranjeno da konzumiraju vodu i prehrambene namirnice sa tog područja, njihove saveznike iz Italije nije previše uzbudilo.
Različiti političari i „stručnjaci“ iz vojno-političkog kompleksa NATO i danas hladnokrvo tvrde „…da je osiromašeni uranijum standardna komponenta u municiji“, te da ona nema nikakve veze sa oboljevanjem vojnika NATO. Jedino nisu u stanju da objasne zašto su Amerikanci koristili zaštitnu opremu i primenjivali mere opreza, standardne u procedurama odbrane od uticaja štetnih i opasnih materija, u toku boravka na Kosmetu, dok su svojim italijanskim saveznicima savetovali da „ne primenjuju istovetne procedure u toku trajanja misije KFOR“.
U izveštaju Kraljevskog društva Velike Britanije iz 2001. godine navodi se da je karcinom pluća „glavni tip kancera kod osoba pogođenih upotrebom municije sa osiromašenim uranijumom“.
Prema analizama Ministarstva zdravlja Republike Srbije, od 20 do 22 hiljade ljudi godišnje u Srbiji umre od posledica malignih bolesti. Prema nezvaničnim statističkim podacima, taj broj je i duplo veći, a u proteklih 20 godina za deset puta je uvećan broj pacijenata obolelih od malignih oboljenja u Srbiji. Takođe, u istom priodu za pedeset procenata uvećane su smetnje u oblasti reproduktivnog zdravlja kod stanovnika Srbije, te trenutno oko četiri stotine parova (ne pojedinaca, već bračnih i vanbračnih parova) suočava se sa nemogućnošću da se ostvare kao roditelji. Veliki deo tih slučajeva predstavlja posledicu agresije NATO na Srbiju iz 1999. godine.
Još 1999. Organizacija Ujedinjenih nacija za zaštitu životne sredine objavila je studiju u kojoj je utvrđeno da je NATO agresija uslovila „regionalnu ekološku katastrofu na zapadnom Balkanu“. Mađarska, Hrvatska i Srbija nalaze se u „vrhu liste zemalja Evrope“ sa najvišim stepenom oboljevanja i umiranja od malignih bolesti. Tumori su postali agresivniji i nepredvidljiviji, što je siguran pokazatelj da ti procesi ne predstavljaju posledicu nekih prirodnih zakonomernosti.
Tadašnji meteorološki uslovi proizveli su masovna zagađenja, koja su se širila i na okolne zemlje u regionu. Bio je to pravi hemijski rat, koji je nastavljen sve do danas, pri čemu je evoluirao u biološki rat protiv srpskog naroda.
Kada su početkom XXI veka objavljivane prve studije o posledicama upotrebe osiromašenog uranijuma u ratu protiv Savezne Republike Jugoslavije SAD uvidele su da data saznanja mogu negativno uticati na javno mnjenje u njihovoj zemlji, ali i na „budžet“ ove velike sile, te od tada počinju tvrdnje njihovih zvaničnika da osiromašeni uranijum nije kancerogen, te da ne predstavlja pretnju po zdravlje stanovništva.
U početku NATO je čak negirao da je koristio projektile sa osiromašenim uranijumom, da bi to kasnije priznao, uz istovremeno demantovanje da je njihova municija bila opasna po zdravlje ljudi i životnu okolinu. Pod političkim pritiskom i Haški tribunal odustao je od istrage protiv čelnika zemalja NATO za zločine počinjene u toku 1999. godine, iako je prema svom statutu u vreme agresije protiv SRJ bio nadležan za sve zločine izvršene na teritoriji bivše Jugoslavije.
Tom prilikom Haški tribunal nije ulazio u pitanje odgovornosti za agresiju, jer ona, kao što je poznato, nije uključena u krug krivičnih dela iz stvarne nadležnosti Tribunala.
Putem „meke moći“, korišćenjem mejnstrim medija sa političkog Zapada, propaganda NATO uspevala je da tvrdnje o pogubnosti osiromašenog uranijuma omalovaži ili jednostavno ukloni iz fokusa javnosti.
Na svaki pomen tragičnih posledica korišćenja ovog oružja NATO propagandisti pokušavali su da te tvrdnje obesmisle i prikažu kao „teoriju zavere“. Međutim, stručna lica tvrde da smo svi ugroženi zbog dejstva osiromašenog uranijuma. Recimo, kada metak sa osiromašenim uranijumom eksplodira, on probija i najjači oklop, pri čemu se razvija visoka temperatura, dok u vazduh odlaze opasne čestice, koje se uz pomoć povoljnih meteoroloških prilika šire u celom regionu.
Opasniji od uranijuma 238 je i plutonijum koji se takođe nalazio u projektilima NATO. Potrebno je da prođu hiljade godina kako bi se te čestice razložile i nestale. Do tada, one se nalaze u zemlji, vodi i hrani koju koristimo. Zar ova saznanja ne predstavljaju predložak za nepobitni nalaz da je NATO vodio genocidni rat protiv srpskog naroda, koji će biti najduži rat u istoriji svih civilizacija?!
Zahvaljujući angažovanju države Srbije i predsednika Aleksandra Vučića ulažu se veliki napori kako bi Komisija za istragu posledica NATO bombardovanja, uz rad Međuresornog koordinacionog tela, koje čini više od stotinu stručnih lica iz različitih profesionalnih oblasti, na metodološki i naučno ispravan način potvrdila sva pomenuta saznanja. Te potvrde mogle bi da posluže u traženju utehe i pravde za žrtve ovog genocida nad srpskim narodom, kada jednog dana svet bude drugačiji od današnjeg.
(kraj)
Autor: Ognjen Karanović, istoričar, CZDS
Stavovi izneti u ovom tekstu su autorovi i moguće je da isti ne predstavljaju stavove naše redakcije.
Prethodni autorski tekst Ognjena Karanovića možete pročitati ovde:
Ognjen Karanović: Jedan pogled na posledice agresije NATO na SRJ 1999. godine (prvi deo)
Preuzmite android aplikaciju.
