Jedna od najpoznatijih ulica u Novom Sadu nosi ime Laze Telečkog, a opet, malo ljudi, pogotovo onih koji je često posećuju, znaju ko je osoba iza plave pločice sa nazivom ulice.
Lazar Telečki rođen je 23. jula 1839. godine u Kumanu, nadomak Novog Bečeja. Rano je izgubio oca i živeo je siromašno sa samohranom majkom i petoro braće i sestara.
Nakon što je završio osnovnu školu, upisao je Karlovačku gimnaziju 1852 godine. Školovao se i u Vinkovcima, a u Budimu je završio pripravničku školu za tehničke studije. Pokušao je da završi i studije tehnike u Pragu, ali nedostatak novca ga je u tome sprečio.
Zatim je došao u Novi Sad, gde njegov život počinje naglo da se menja.
Prvi posao u Novom Sadu dobio je 1861. i to kod Svetozara Miletića, kao pisar u njegovoj advokatskoj kancelariji.
Iste godine 28. jula u našem gradu otvoreno je Srpsko narodno pozorište, a Laza Telečki je godinu dana kasnije rešio da se oproba kao pozorišni glumac.
To se pokazalo kao pravi izbor, te je iz povremenog gluma prešla u njegovo stalno zanimanje. Glumom se bavio do kraja života i bio u preko 200 uloga.
Neke od njegovih najpoznatijih uloga su čiča Panta iz komada „Šaran, čiča Mija iz predstave „Stari baka i njegov sin“, kao i uloga Vuka Brankovića u predstavi „Boj na Kosovu“.
Osim u Novom Sadu, glumio je i u Beogradu i Zagrebu, a radio je i sa velikim imenima kao što su Dimitrije Ružić, Miša Dimitrijević, Draga Spasić i Pera Dobrinović.
Sa svojim prijateljima doneo je Šekspira u Novi Sad.
Laza Kostić preveo je i režirao odlomak „Ričarda Trećeg“ uz pomoć pesnika, studenta prava, prijatelja Gige Geršića i lekara Jovana Andrejevića. Glavna uloga poverena je upravo Lazaru Telečkom.
Šekspir je u Novom Sadu prvi put igran 30. aprila 1864. godine, na dan kada je Matica srpska preseljena iz Pešte u Novi Sad.
Oprobao se i kao reditelj, a u srpsko pozorište doneo je preko 20 stranih drama, tako što ih je sam preveo i prilagodio za našu publiku. Napisao je i dve autorske drame, „Vešta sluškinja“, objavljena 1863. godine i „Poslednja despotica smederevska“, koju je objavio 1866. godine.
Srpsko narodno pozorište odlučilo je da pošalje Telečkog na usavršavanje u bečki Burgteatar, gde je postao prijatelj sa Jozefom Levinskim, austrijskim glumcem.
Laza Telečki nastavio je da „živi“ glumu sve do 1871. godine kada je otišao u Vukovar da radi pisar. Ipak, bez glume nije mogao pa je upisao studije glume u Zagrebu. Tamo je dobio i ćerku Danicu sa suprugom Anom.
Godinu dana kasnije, već 1872, rešio je da se vrati u Novi Sad i glumom nastavi da se bavi kao pozorišni glumac, a ne student. Ipak, u tome ga sprečava tuberkuloza sa kojom je počeo da se bori.
Uspeo je da se vrati na scenu Srpskog narodnog pozorišta nekoliko puta, glumio u nekoliko predstava, ali ipak, nije bio jači od tada neizlečive bolesti. Njegova poslednja uloga bila je Nono Burilo u predstavi „Ni Brigeša“.
Preminuo je 28. aprila 1873. godine, a sahranjen je dan kasnije na Almaškom groblju uz prisustvo velikog broja poštovalaca.
Jovan Jovanović Zmaj rekao je da će ime Laze Telečkog biti trajnije od spomenika na groblju, a ova ulica koja nosi njegovo ime prava je potvrda njegovih reči.
U istoj ulici nalazi se i mural posvećen ovom velikanu srpskog glumišta, a više o ovoj ulici pročitajte na ovom linku.
Preuzmite android aplikaciju.
