Sever Portugala poznat je po jedinom nacionalnom parku u zemlji – Žerešu, ukusnom vinu iz doline reke Doro, ali i nekim od najvažnijih gradova u zemlji – Portu, Bragi i Gimaraišu. U poređenju sa prva dva, Gimaraiš je maleni grad, no svakako je najvažniji kad je u pitanju istorija nacije. U isto vreme, sa svojim starim jezgrom sa uskim kamenim ulicama koje krivudaju između granitnih zgrada, to je jedan od najlepših gradova Portugala.
Gradski “pejzaž” poznat je i po balkončićima od kovanog gvožđa, od kojih su neki obrasli cvećem a drugi “okićeni” šarenim vešom koji se suši.
Od srednjovekovnog naselja, postao je živahan moderan grad koji je 2001. godine proglašen za Uneskovu svetsku baštinu zahvaljujući dobro očuvanoj arhitekturi i istorijskom nasleđu. Jedanaest godina kasnije, dobio je i titulu Evropske prestonice kulture za 2012. što je ostavilo neizbrisiv trag na sada dinamičnu kulturnu scenu grada. Poseta Gimaraišu može biti savršen jednodnevni izlet iz Porta ili Brage, a evo nekih od mesta u gradu koja se ne smeju propustiti.
U Gimaraišu ima mnogo istorije, ali njegov bajkoviti srednjovekovni zamak sagrađen u 10, dograđen u 11. i rekonstruisan u 13. veku, predstavlja njegov “eks libris”. Sagradila ga je grofica Mumadona, kako bi zaštitila stanovništvo od napada Mavara.
Kasnije su se u zamak doselili D. Tereza de Leao i njen suprug grof D. Henrike, roditelji prvog portugalskog kralja D. Afonsa Enrikeša, pa legenda kaže da im se ovde rodio sin, 1109. godine.
Trideset godina kasnije je upravo on izborio nezavisnost županije Portugalije (južni deo Kraljevine Galicije) od Španije i osnovao novo kraljevstvo. Tih godina je ovo vojno utvrđenje postalo zvanična kraljevska rezidencija i od tada je Gimaraiš priznat kao rodno mesto portugalske nacije.
Na manje od jednog kilometra od slavnog zamka, nalazi se lep i živahan Largo da Oliveira (Trg maslinovog drveta) nazvan po vekovima staroj maslini koja se još uvek nalazi na ovom trgu.
Ovo poznato mesto okupljanja lokalnog stanovništva prepuno je kafića i slatkih prodavnica, a okruženo je istorijskim zgradama. Još jedna zanimljiva karakteristika je gotičko svetilište “Padrao do Salado”, sagrađeno da proslavi poraz maorske vojske iz Granade 1339. godine.
Između barova i kafića, nalazi se i stara gradska većnica, smeštena u srednjovekovnoj zgradi u kojoj se danas nalazi i gradski muzej, kao i crkva “gospe od masline” (“Nossa Senhora da Oliveira”).
Kao i u mnogim drugim portugalskim gradovima, u Gimaraišu ćete naići na velike porcije i prepune tanjire u restoranima. Regionalna gastronomija je više orijentisana na meso, pošto je grad udaljen od mora, pa očekujte kravlje i jareće pečenje („vitela assada“ ili „cabrito assado“). Naravno, bakaljau (bakalar) je široko dostupan kao i svuda u Portugalu, a ovde je omiljeni „bacalhau assado“, bakalar pečen u rerni.
Regionalni slatkiši su na bazi žumanca, badema i cimeta, a najpoznatiji je svakako„slanina sa neba” (“toucinho do ceu”). Na sreću, ova poslastica nema veze sa slaninom, ali kako se prvobitno pravila sa svinjskom mašću, varljivi naziv je ostao u upotrebi. Meštani kažu da se u restoranu „Solar du Arko” može probati najbolji „toucinho do ceu”.
Što se tiče pića, Gimaraiš se nalazi u vinskoj regiji Minjo (“Minho”) u kojoj se proizvodi “vinho verde”, piće koje je simbol severnog Portugala. U bukvalnom prevodu naziv ovog vina je “zeleno”, a u praksi radi se o mladom vinu čiji osvežavajući ukus poseti severnom Portugalu daje posebni užitak.
Autor teksta: N. K.
Preuzmite android aplikaciju.
