Mileta Jakšić (Srpska Crnja, 29. mart 1863 — Beograd, 8. novembar 1935) bio je pravoslavni sveštenik i srpski pesnik.
Mileta Jakšić rođen je 29. marta 1863. godine u Srpskoj Crnji. Potiče iz svešteničke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu i nastavlja školovanje u Novom Sadu, u Velikoj srpskoj gimnaziji (1880-1889). Osmi razred i maturu završava školske 1888/89. u Osijeku. Sledeće godine upisuje Bogosloviju u Karlovcima i završava je 1893. godine. U tom periodu je bio predsednik književnog društva Sloga.
Posle završene Bogoslovije upisuje se na Filozofski fakultet u Beču ali ga ubrzo napušta iz materijalnih razloga.
Radi kao nastavnik Monaške škole u Hopovu (1896-1899) gde predaje srpski jezik, istoriju i homeolitiku. Kad je ukinuta Monaška škola vraća se u rodno mesto (1899-1901), i tražeći novo zaposlenje odlazi u Temišvar na dužnost konzistorijalnog podbeležnika (1901-1903), a 1904. godine se vraća u Srpsku Crnju i prima parohiju preminulog oca, i tu ostaje do 1920. godine.
Za vreme balkanskih ratova skupljao je priloge za srpski i crnogorski Crveni krst, i zbog toga je 1915. osuđen na petnaest dana zatvora.
Posle rata 1919. napušta sveštenički poziv i odlazi u Novi Sad gde radi kao bibliotekar Matice srpske, a početkom 1922. odlazi u Beograd i radi kao sekretar Ministarstva socijalne politike.
Svoje prve pesme objavljuje 1884. godine u Nevenu i Javoru pod pseudonimom Lenskij. Pisao je i priče, pripovetke (prvu zbirku priča objavljuje 1900. godine u Mostaru), a u arhivi Matice srpske je njegov autobiografski Roman usamljenog mladića i drama Urok.
Među značajnijim delima su mu: Pesme, Dečija zbirka pesama i proze (Beograd, 1922), Sunčanica (Beograd, 1929), Legende i priče za odrasle (Beograd, 1931), Mirna vremena (Beograd, 1935), Deoba vrlika (Novi Sad), Sveti apostol Pavle, život mu i rad (Novi Sad), Velika tišina (zbirka od dvadeset dve pripovetke).
Prva zbirka Pesme (1899) koja izlazi u Kikindi doživela je ishitrenu kritiku Ljubomira Nedića čiji konzervativizam nije prepoznao najtananije pulsiranje umetničkih damara koji su utkani u koherentnost njegovih pesama građenih toplinom s univerzalnom porukom ljubavi.
Osetljiv kakav je bio, posle ovakve kritike je dugo pauzirao sa pisanjem ne prihvatajući činjenicu da je i loša kritika bolja od ravnodušnosti i prećutkivanja.
Penzionisan je 1923. godine na sopstveni zahtev. Bolovao je od šećerne bolesti i živeo daleko od očiju javnosti.
U Beogradu ostaje do smrti 8. novembra 1935. godine. Sahranjen je na Novom groblju pored strica Đure Jakšića, a 1970. godine je na rodnoj kući u Srpskoj Crnji postavljena spomen ploča.
Arhitekta bez diplome: Kako je Vladimir Nikolić ukrasio centar Novog Sada? (FOTO)
Preuzmite android aplikaciju.
